شیخ می شد با مریدی بی درنگ

سوی شهری نان بدانجا بود تنگ

ترس جوع و قحط در فکر مرید

هر دمی می گشت از غفلت پدید

شیخ آگه بود و واقف از ضمیر

گفت او را چند باشی در زحیر

از برای غصهٔ نان سوختی

دیدهٔ صبر و توکل دوختی

تو نه ای زان نازنینان عزیز

که ترا دارند بی جوز و مویز

جوع رزق جان خاصان خداست

کی زبون هم چو تو گیج گداست

باش فارغ تو از آنها نیستی

که درین مطبخ تو بی نان بیستی

کاسه بر کاسه ست و نان بر نان مدام

از برای این شکم خواران عام

چون بمیرد می رود نان پیش پیش

کای ز بیم بی نوایی کشته خویش

تو برفتی ماند نان برخیز گیر

ای بکشته خویش را اندر زحیر

هین توکل کن ملرزان پا و دست

رزق تو بر تو ز تو عاشق ترست

عاشقست و می زند او مول مول

که ز بی صبریت داند ای فضول

گر ترا صبری بدی رزق آمدی

خویشتن چون عاشقان بر تو زدی

این تب لرزه ز خوف جوع چیست

در توکل سیر می تانند زیست